Het kan soms lastig zijn om een band en zijn muziek onder het luiste etiketje te rangschikken en al helemaal als het gaat om een kwartet, dat gitaar, banjo, mandoline en staande bas als instrumentarium heeft. Dan kom je namelijk als vanzelf bij bluegrass uit en de muziek van Wood & Wire heeft met dat genre inderdaad nogal wat gemeenschappelijke kenmerken en toch….ze zijn niet zo gevoelig voor genres en de daaraan verbonden grenzen. Op zijn derde CD laat dit kwartet horen dat ze hun roots niet vergeten zijn en die lagen voor de één in de punk, voor de ander in de jazz of de hardcore: de negen songs, die deze plaat telt, razen als een tornado over alle genregrenzen heen en fulmineren ze honderduit tegen ongeveer alles wat misgaat in de Amerikaanse maatschappij van vandaag. Dat doen ze echter op een zodanig coherente manier, dat je je als luisteraar niet laat vangen door de virtuoze verpakking, maar moeiteloos naar de kern van de boodschap meegaat.

Daar hoor je verwijzingen naar Kerouac (opener “John”), naar de tomeloze schraapzucht, hebberigheid, desinformatie door de media (“Pigs”), maar net zo goed krijg je een heel rustige en heel fijne instrumental “Roadie’s Circles”, waarop de legendarische Peter Rowan een vingervlugge hand toesteekt en waarin net zo goed jazzy passages als een interludium op Spaanse gitaar verweven zitten. Wat wel weer ronduit aan bluegrass doet denken, naast de instrumentenkeuze, is het feit dat alle vier de bandleden zingen en dat je kunt horen dat ze elkaar hun momenten in de spots gunnen. Trevor Smith, Dom Fischer, Tony Kamel en Billy Bright lijken mij niet alleen goeie muzikanten, maar ook goeie maats te zijn, die, zodra ze een podium of studio betreden, maar een ding voor ogen hebben: zich volledig aan de song overgeven en verder zien waar het schip strandt, vanwaar dan de titel “No Matter Where It Goes from Here”.

“Spirit of ’94” verwijst naar de zogeheten Whiskey Rebellion uit…1794, een belastingconflict, waarbij de federale overheid de boeren verplichtte een taks te betalen op hun overtollige graan, waar zij gewoonlijk whiskey van stookten, die ze dan weer als ruilmiddel gebruikten voor de aanschaf van andere levensmiddelen. In Pennsylvania werd dat aanleiding tot een heuse opstand, waarin de overheidsambtenaren die met de controle op een en ander belast waren, het leven onmogelijk gemaakt werd, in zoverre zelfs dat een heus leger naar die staat werd gestuurd. Hoewel het nooit tot een gewapend conflict kwam, staat dat gegeven nog altijd symbool voor de vaststelling dat de overheid bereid is geweld te gebruiken tegen haar eigen bevolking, zodra ze vindt dat daar nood aan is en je kunt deze song dan ook moeiteloos vertalen naar het Amerika van vandaag. Vanwege dit soort onderwerpen, de veelheid aan stijlen en het onverbloemd inspelen op de actualiteit, is deze plaat zoveel meer dan alleen maar bluegrass en ze is dan ook zeer zwaar aanbevolen aan iedereen die houdt van akoestische muziek, die om meer dan virtuositeit alleen draait!

(Dani Heyvaert)